Uczestnicy rywalizowali o Pióro Prezydenta Miasta Bielska-Białej i tytuł Beskidzkiego Mistrza Ortografii w czterech kategoriach: Młodziki (uczniowie klas 7 i 8 oraz III gimnazjów), Junior (uczniowie szkół średnich), Open (wszyscy uczestnicy) oraz VIP (osoby imiennie zaproszone przez organizatorów).

Celem konkursu jest promowanie umiejętności stosowania zasad ortograficznych języka polskiego oraz doskonalenie poprawności pisowni ortograficznej. Uczestnicy mają możliwość sprawdzenia, w jakim stopniu opanowali zasady ortograficzne.

Beskidzkie Dyktando, podobnie jak w poprzednich latach, ma formułę otwartą. Mogą wziąć w nim udział mieszkańcy Bielska-Białej i powiatów – bielskiego, cieszyńskiego, oświęcimskiego, żywieckiego i pszczyńskiego. W Beskidzkim Dyktandzie wzięli udział uczniowie, mieszkańcy Bielska-Białej, radni, samorządowcy, przedstawiciele straży miejskiej, świata kultury i sportu. Tekst dyktanda czytał prof. Jerzy Bralczyk, który objął także patronat nad wydarzeniem.

Na uczestników tego konkursu w każdej kategorii czekają Pióra Prezydenta Miasta Bielska-Białej, Puchary Rektora Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej, laptopy, tablety, smartwatche oraz inne atrakcyjne nagrody rzeczowe.

Beskidzkie Dyktando to przede wszystkim fantastyczna możliwość sprawdzenia znajomości ojczystego języka. Co ważne: Nikt nie dowie się, jak ci poszło. Jeżeli będziesz miał(a) słabszy dzień – twoje wyniki w takim przypadku nie będą nikomu udostępniane. Natomiast w sytuacji, gdy napiszesz dobrze, prestiżowy tytuł i prezydenckie pióro są w Twoim zasięgu, a wraz z nimi atrakcyjne nagrody.

Żeby ułatwić podjęcie decyzji o wzięciu udziału w tym wydarzeniu, załączamy fragment tekstu Dyktanda.

TEKST DYKTANDA 2019
Będąc gościem w Beskidach, u podnóża Pilska, student etnografii z Kędzierzyna-
-Koźla zbiera materiały do pracy na temat zwyczajów świątecznych tutejszych górali.
Skarbcem wiedzy stanie się dlań Hela Pawlusowa, ciągle żwawa prababcia, choć słabowidząca. Dużo wie i pamięta, a nie mniej ma też zapisane – w spadku po wuju dostała notatki na kartkach postrzępionych, lecz wciąż lśniąco białych.
Student dowie się zatem, co to połaźnica: niegdyś drzewko świąteczne wieszane pod stropem (nawet nie najładniejsze doczeka Trzech Króli). Będzie umiał rozpoznać jukacy żywieckich w maskach z kawałka baraniego runa i czapkach w formie stożka z kulistym pomponem. Zwyczaj przetrwał do dzisiaj – czasem już w sylwestra (częściej po północy) przy trzasku batów składają życzenia, by w nowym roku nie zabrakło szczęścia,
a w spiżarniach na co dzień pełno było jadła.
Góralskie zapusty to także sezon przebierańców – diabłów w kruczoczarnych, długich pelerynach, z różkami w kształcie zgrabnych półksiężyców (krwistoczerwonych, rzadziej rdzawozłotych). Najbardziej aktywni od tłustego czwartku – z krzykiem i hałasem odwiedzali domy, licząc na parę groszy i miniprzekąskę.
W śmigus-dyngus, zwany gdzieniegdzie śmigorzem, panny były nie tylko polewane wodą, ale i chłostane gałązką jałowca, by zmyć ślady zimowej chandry i apatii.
Cóż by dodać? Hela ma w zanadrzu więcej opowieści, niekoniecznie o świętach i dawnych zwyczajach. Wokół nie brak wszak legend, anegdot i gawęd – pół fantastycznych, pół realistycznych historyjek o bandach lokalnych zbójników, co hasali po zboczach sławnej góry Grojec. Mógłby to być temat na kolejną pracę?

PRZYDATNY LINK:

http://festiwal.ath.bielsko.pl/